L'art pour L'art bestaat in zowat alle kunstvormen behalve in de architectuur.Als u architectuur ook als kunstvorm wil verdragen natuurlijk.
Klassiek geschoolden catalogeren de bouwkunst onder the Big Seven.
Ik ken wel geen enkel gebouw of constructie dat zomaar enkel omwille van de kunst opgetrokken wordt.
Zelfs het Atomium werd met een bepaald doel opgericht.
Gebouwen worden altijd met een bepaald programma en in functie van opgericht.
Een paar bouwsels ontsnappen daaraan zoals die faudte namaakkappel, die daar ergens in Limburg onterecht aanbeden wordt.
Maar laten we die gauw vergeten. De werken van Dani Karavan kunnen de toets van bouwsels als l'art pour l'art doorstaan. Maar van hem zegt men dan ook weer dat hij een beeldhouwer is.
Sommige architecten hebben het daar een beetje lastig mee.
Hun fantasie om bouwsels op te trekken die niets te betekenen hebben maar, juist als zuivere kunstvorm voor een beleving zorgen, emoties opwekken, betekenis krijgen, signaal zijn, die fantasie knaagt soms in hun binnenste.
Robert Decorte is naar mijn gevoel zo'n architect.
Hij maakt beeldhouwwerken die verleidelijk poëtisch zijn, die appeleren naar een verlangen om iets uit te drukken dat niet zomaar in woorden te vatten is.
Voor mij zijn het maquettes van bouwwerken die verlangen gerealiseerd te worden, nog nuttelozer dan pyramides, maar waar heel de wereld naar komt kijken, om er stil van te worden.De tijd eventjes uitschakelen en er in ondergedompeld worden.
Geef die man een park, een landschap, geef hem ingenieurs en bouwmaterialen, bezorg hem een mecenas en een publiek dat in oorverdovende stilte gaat genieten van architectuur die geen architectuur wil zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten