FERDINAND SCHLICH

Er zijn een paar architectuurstudenten die hun diploma danken aan Ferdinand omdat hij ze uit hun sloot vol onvoldoendes sleurde.

Dat heb ik een aantal keren mogen meemaken op de deliberaties.
Lode Janssens, onze directeur, had een zeer goed systeem bedacht om de deliberaties op een ordentelijke manier te doen verlopen.

Het systeem was zo eenvoudig en doorzichtig dat men zich kon afvragen waarom nog nooit iemand eerder er op gekomen was.

Maar om zaken eenvoudig op te lossen moeten u niet altijd bij een architectuurinstituut aankloppen.

Het systeem ging van hoog naar laag. Eerst kwamen alle studenten aan bod waar er geen probleem mee was. Zo waren er niet veel, maar soit.

Dan kwamen alle studenten waar er absoluut niets mee aan te vangen was. Dat waren er soms verrassend meer dan we dachten.

En dan kwamen de delibereerbaren aan bod.
Eerst die met één negen.
Dan die met twee negens.
Dan die met één negen en een acht.
Dan die met twee achten.
Of nog, iemand met één zeven.

Dan waren we uitgedelibereerd.

Enfin, dat dachten we want toen kwam Ferdinand aan het woord.

Dat was geen ge-ijkte procedure.
Ferdinand nam gewoon het woord.

Het woord nemen was veel gezegd.
Het was meer theater. Passioneel theater.
Dat we die, die en die studenten zeker niet mochten laten vallen want die gasten. die hàdden het. Die ademden architectuur. Die leefden ervoor. En hij wist wel, die onvoldoendes zag hij ook wel, maar welke talenten zouden we hier niet laten schieten door die gasten daarvoor tegen te houden. Beseften wij dat wel ?
Enfin dat ging zo nog een paar minuten door tot wij hem geloofden, want als er één collega leefde voor architectuur, dan was hij het wel.

Reeds van in mijn studententijd klonk zijn stem boven alle discussies uit. Passioneel, beangstigend emotioneel en hyper rationeel als het tot uitvoeren kwam.

Getuige zijn eigen woning. Daar is zoveel over nagedacht, getekend en hertekend. Niets teveel, niets te weinig, alles logisch in elkaar.

Hij was sterk beïnvloed door Lampens. Erger, hij aanbad Lampens. Maar hij voegde er een rationele dimensie aan toe. Die van het bouwen zonder afval.

Er zijn overigens niet zoveel architecten wiens woning bij leven al op de erfgoedlijst komt te staan.

Architect zijn, dat was voor Ferdinand Schlich de kruising tussen technische beheersing, evenwichtige volumes, oog voor de omgeving, verbeelding.

Ik vond maar één foto van Ferdinand Schlich: voor het bord in zijn lessen constructie.

Ik maak mij nu de bedenking: van weinig mensen zijn er goede foto's te vinden over hoe ze in hun werk staan. Van mijn collega's dus ook niet.

Ik denk dat ik daar iets aan ga doen.