De man zat op het arduin van een winkel, één been moeilijk weggeplooid, te tokkelen op zijn laptop, met hoofdtelefoon en een microotje te teleconferenceren.Dat moet wel als er nergens een café of brasserie open is en je een nomadisch bestaan lijdt.
Toen ik tien minuten later met mijn vers gesneden brood onder de arm terug langskwam, was hij nog even druk bezig. Hij merkte niet dat ik hem fotografeerde.
Ik vroeg mij af hoe hij het zou klaren, met zijn wandelstok, een valies op rolletjes en een grote lompe tas.
Sinds vandaag zal hij het nog iets moeilijker hebben; art of giving mag vanaf vandaag zijn de deur terug openen en de klanten de kunst van het geven bijbrengen.
Meer van dat vindt u op mijn fotosite. (klik)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten