KALLMANN MCKINNELL & KNOLES

Kallmann, McKinnell en Knoles

Drie namen van architecten die u waarschijnlijk niet kent en die u wat mij betreft ook vlug mag vergeten.

Voor Boston ontwierpen ze een cityhall, in 1968 in gebruik genomen.

Theoretisch klopt alles en is het gebouw ook – wat men in het jargon zo graag zegt – duidelijk leesbaar.

De plaza – het voorplein – loopt naadloos over in de grote inkomhal waar een trappenpartij u uitnodigt om naar de eerste en meteen de meest belangrijke verdieping te gaan: die waar de publieke raadzaal is en waar de lord mayor and his eldermen deze stad besturen.

Ook de subtiele accentuering van het kabinet van de burgemeester, en bijhorend balkonnetje om de bevolking toe te spreken, moet het bestuur wellicht overtuigd hebben van de kwaliteiten van het ontwerp.

Dat balkonnetje is een klein tapijtje groot, terug te vinden ter hoogte van het kleine deurtje op de schets.

Verder is er een grote hal waar wel ramen zijn maar omdat het volume erboven zo overkragend gebouwd is komt  hier nauwelijks licht binnen. 

K, M & K mogen van geluk spreken dat er krachtige lampen op de markt te vinden zijn.

De straatbetegeling van de plaza loopt ook door in deze benedenpartij, wat klopt binnen het verhaal van een open huis. 

Jammer dat daar security en bagcontrol tussen zit.

Die trappenpartij lijkt op een theater, lekker mei 68, waar de bevolking samentroept om te debatteren over het beleid, maar niets daarvan. De treden zijn niet naar zitformaat gemaakt. 

Op de meest centrale plek van deze enorme ruimte staat nu een drankenstandje. 

K, M & K mogen tevreden zijn dat er nu kleurige strips zijn aangebracht; de treden waren anders nauwelijks te onderscheiden.
 

Op de drie bovenste lagen zijn de burelen gehuisvest. 





Kantoren zijn er 1.80 m breed. Meer moet dat niet zijn want deze lagen zijn geïnspireerd op de monnikencellen van La Tourette nabij Lyon.

Le Corbusier kan tevreden zijn dat K,M & K zijn lessen zo goed opgevolgd hebben.

 

La Tourette - Le Corbusier

 
Aan staal en glas hadden K, M en K blijkbaar geen boodschap.

Beton zou het worden.

Balken en kolommen om u tegen te zeggen. Bij de federatie van de betonindustrie zal dit enthousiaste publicaties opgeleverd hebben.

Beton straalt degelijkheid en betrouwbaar besturen uit, moeten de opdrachtgevers gedacht hebben. 

Prima keuze.

Om je papieren administratief in orde te laten brengen ken ik gezelliger gebouwen. Minder groots en minder imposant.

Gelukkig hebben ze daar hypervriendelijke civil servants in Boston.

Niet zo lang geleden werd geopperd om het gebouw te slopen en iets menselijkers neer te zetten.

Maar ik heb begrepen dat ook het bestuur zich zorgen maakt om de wellicht zeer hoge kostprijs van de sloopwerken. 

De Bostonians zullen dit icoon van het brutalisme zeker nog een generatie moeten verdragen vrees ik.

En voor mijn part mag u de namen Kallmann, McKinnell en Knoles rustig vergeten.