Meester Frank Lloyd Wright zag die evolutie van Levitt houses ook rond
zich heen grijpen en dacht er het zijne van. (Zie vorige pagina Levitt houses)
Maar na WO II was de nood aan
zijn inmiddels bekend geraakte prairy-houses bij de middle-classers niet zo groot
en het aantal stedelijke upperclassers die zich een architect als FLW wilden permitteren was dun gezaaid.
Of hij bewoog zich in de verkeerde milieus.
Maar dat een jood als Levitt
schaamteloos planken verkocht, die na een kwartiertje in elkaar getimmerd, een huis genoemd werd, zat
hem hoog.
De idee van zelf ook huizen te ontwerpen volgens een
gestandaardiseerd patroon begon bij hem te rijpen.
Maar zijn ontwerpen zouden
tenminste beantwoorden aan zijn romantische visie op het volmaakte leven.
Een Wright-house mocht het niet heten.
Levitthouse en Levittown was al
erg genoeg.
En grapjes tussen wright en wrong kwamen hem het strot uit.
Hij
zocht naar iets verheveners en na een paar whisky’s begon het te dagen: a
USONIAN-house.
Schitterend hoe een genie als hij er zou in slagen om utopieën
te realiseren in the US.
Zijn fantasieën moesten wel wat gereduceerd worden door de beperkingen
van de markt.
Zo verdwenen de open haarden en werd de keuken deel van de leefruimte,
guestrooms en restrooms kwamen ook te vervallen.
Die huizen moesten immers gezet
kunnen worden voor 5.500 €. In de praktijk kwam het eerder neer op 15.000 €,
het twee- of drievoudige van die too cheap Levitt spulletjes.
Maar je kreeg er
veel architecural added value bij.
Zo verkocht hij plannen, all over America, op basis van een fotootje dat
zijn sollicitanten hem toestuurden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten