In 1930 werd het zowat tijd dat ze daar een nieuw hoofdkwartier zouden bouwen om eens te laten zien wie de rest van de eeuw de lakens zou uitdelen.
Met de kathedraal als overbuur, netjes gescheiden door een spoorweg, was de te creëren Plazza del Populo in Como, een lekker provocerende plaats.
Men moet zijn vijanden nooit vernederen door te bescheiden te zijn.
Giuseppe Terragni werd aangesproken, of heeft zich opgedrongen - wie zal het zeggen - om zijn ideeën omtrent de nieuw te voeren politiek architecturaal gestalte te geven.
Het ideeëngoed kreeg een naam: rationalisme.
Een stijl, voortbouwend op de door Hitler verhuisde Bauhausstijl. Nochtans, Hitler en Mussolini, spraken die elkaar niet aan met de voornaam ?
Blijkt dat niet alle fascisten gelukkig waren met het gebouw.
Een beetje heroïsche retoriek misstaat nooit in het fascistisch decor.
Die aanhangers werden gesust met de belofte dat, eens het gebouw voltooid zou zijn, er nog altijd fascistische ornamenten aan konden gehangen worden; het was immers sterk genoeg.
Terragni zag de nieuwe politiek doctrine vertaald in een duidelijk leesbare kolommenstructuur, een open glaspartij op het gelijkvloers zodat jan en alle gelijkgezinden hun huis drempelloos konden betreden.
Geen monumentale trappen maar rechtstreeks toegang krijgen tot het bureau van de voorzitter.
Gestuurde democratie vraagt zoiets.
Toen ik het gebouw zag dacht ik direct aan Le Corbusier.
Een aardig staaltje modernistische architectuur dat we toch maar danken aan de fascisten.
En oh ja, het gebouw wordt nu ingenomen door het ministerie van financiën.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten