MÄRKLI

Ik ben weer eens in Ticino geland al durf ik niet juist meer raden wanneer de vorige keer was.

Meteen ondergedompeld in pure architecture: de FONDAZION LA CONGIUNTA op een godvergeten landweggetje in  Giornico,een dorp waar u nog nooit van gehoord hebt.

Het is een museum zonder inkomtickets, er is geen inkomhal noch restaurant of giftshop.

Pech als u iets in die richting in gedachten had.

U kunt er uw centen nergens kwijt. 

Het is het meest elementaire architecturale omhulsel voor de collectie van kunstenaar Hans Josephson.

Om het nog eenvoudiger te maken moet u van ver komen.

En om het tevens utilitair te houden, van nog verder.

Het zijn drie kleine zalen en drie nevenkamertjes waarin de sculpturen van Josephson hangen of op sokkels staan.

De kruisweg is het hoofdthema.

Er is één deur om binnen te gaan - de sleutel moet u aan de buren vragen als het niet open is.

Voor de rest is het gebouw ontdaan van alle overbodigheden.

Er zijn geen ramen, geen zichten.

Er is enkel zenitaal licht, op een eenvoudige wijze naar binnen gefilterd door enkelwandige polyesterplaten.

Dit gebouw(tje) is gebaseerd op de regels van de gulden snede, de modulor, de verdeling ad triangulatum en ad quadratum.

Als u dat allemaal niet verstaat, geef maar seintje, dan leg ik dat eens uit.

Maar dit huis dat enkel dient om kunst te bewaren heeft alles wat het nodig heeft om kunst te tonen:
stilte - als iedereen zijn mond houdt; soberheid,
de juist kleur en bovenal:
de juiste verhoudingen.

Dat is moeilijk te beschrijven, maar het klopt wel.

Tot Wim S. ten bewijze zegt dat de tussenruimte niet zo goed aanvoelt.

En dat is ook zo.

Het plafond is lager, de breedte gelijk en de lengte is er iets minder lang als de overige  ruimten.

Het kan dus niet blijven kloppen met die magische formules van de gulden snede. 

De middelste ruimte heeft de eer aan te tonen dat de uitersten wel kloppen.

U moest het zelf ook eens testen.