Glasgow is zo één van die vele havensteden die het aan de lijve ondervonden hebben wat schaalvergroting betekent.Alsmaar grotere schepen maken het onmogelijk om nog tot in de oorspronkelijke haven aan te meren.
Tot de jaren 50, 60 ging dat nog maar toen besliste de scheepvaart, de industrie en de wetten van de economie er anders over.
Alle havenactiviteiten schoven steeds meer op, richting zee.
Kijk maar naar Antwerpen, Kopenhagen en zelfs Gent ontsnapte niet aan deze wetmatigheid.
Een mens vraagt zich af waar dat zal eindigen, want zal het ooit eindigen ?
Dat stelt de betrokken steden voor grote vraagstukken.
Wat doen we met die leegte die ontstaat rond de oude havengebieden, de werkloze dokken en bijhorende infrastrucuren ?
In Glasgow hadden ze dat probleem ook.En eigenlijk nog altijd.
Want met het verdwijnen van de havenactiviteiten en scheepswerven liep het achteruit met deze stad.
Van alles wat u op deze foto's ziet, schiet niets meer over.
Ja op één werkloze kraan na. Bewaard uit nostalgie.
Glasgow, een stad als product van de industriële revolutie maar loopt al sinds enkele decennia leeg.
Het helpt als zo'n stad zichzelf dan voor uitdagingen stelt.
Culturele hoofdstad worden bijvoorbeeld.
Glasgow had die tittel voor zichzelf bedacht voor het jaar 1990.
Voor die voormalige havengronden - meestal eigendom van het havenbedrijf - wordt dan een nieuwe bestemming gezocht.
Met de hulp van Europese fondsen natuurlijk.
Thank you Europe zegt men dan.
Sinds het Gugghenheim in Bilbao de truc met de duif uithaalde denken alle steden dat stedelijke heropleving een fluitje van een cent is.
Zet een paar extroverte gebouwen op strategische plaatsen en het volk en de rest volgt wel.
Dat wil wel eens lukken maar even vaak tegenvallen.
Eerder vaker tegenvallen weet ik intussen.Het is een beetje zoals de bedrijfseconomen met gezond verstand altijd stellen: een bedrijf moet van binnenuit groeien.
Vergeet dat een van buitenaf geparachuteerde CEO als een goeroe, er zal in slagen het bedrijf duurzaam te laten groeien.
Met wegkwijnende steden is het ook zo.
Daar in Glasgow hebben ze een paar spectaculair ogende gebouwen neergezet, niet door minste architecten.
Zaha Hadid en Sir Norman Foster.
In Glasgow zal het ondanks die coryfeeën niet gouw wat worden.
De zone tussen het Riverside museum en het Expocentrum mag dan al aan de waterside liggen, het gebied is er erg onherbergzaam en teveel van de stad afgesneden door een stedelijke snelweg samen met nog wat spoorlijnen.Geen enkele aansluiting met het stedelijk leven.
Zolang die autosnelweg er ligt wordt het nooit wat.
Tenzij je een burgemeester hebt die radicaal beslist om die stadsautostrades af te schaffen.
Zoals burgemeester Anne Hidalgo in Parijs besliste.
Of zoals ik weet niet welke burgemeester in Gent zal beslissen om de E-40/17 afrit af te breken.
Kan een Gentse burgemeester daar wel over beslissen ?
Met een paar enthousiaste cursisten gaan we ons in de cyclus ruimtelijk projectmanagement daar in onderdompelen. Als u zich haast kan u nog altijd meedoen. Klik hier op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten