DE JUISTE SCHAAL - I

Onlangs heb ik werk gezien van EVOL.

Betonblokjes van verschillende grootte die eruit zagen als appartementblokjes.

Van klein naar groot met allemaal dezelfde raampjes.

Voor wie zou denken dat dit een wetenschappelijk instituut is waar men via de schotelantennes het universum afspeurt naar nieuwe zwarte gaten, wel die heeft het mis voor. Die schotelantennes stillen de honger naar beelden en amusement.
Geloof mij maar.

Het laten verdampen van tijd door kastje kijken.


EVOL, een kunstenaarscollectief waar ik niet zoveel over weet, speelt met de schaal.




Hoe groter de stapeling, hoe groter de verdwazing.
Deze stapels worden torens maar hebben niets van een toren.
Een toren is trots.
Een toren is een statement.
Desnoods nutteloos, onfunctioneel maar hij staat er toch maar.


Stapelen doe je uit plaatsgebrek.

Die jongens van EVOL amuseren zich met het straatmeubilair. Vooral het straatmeubilair dat we verplicht zijn erbij te nemen.

Zoals elektriciteitskasten.
Ze zien er uit als appartementen op de schaal van Madurodam. Dat stadje sluit jammer genoeg nauwelijks aan met de realiteit van onze omgeving zoals ze is.









Het werk van EVOL doet mij direct denken aan de Faller - reeks van Michaël Borremans.

Een Faller-huisje was het ideale verjaardagscadeautje voor jongetjes met een miniatuurtrein.

Niet eens duur, je stak er tijd om om ze in elkaar te knutselen en je kweekte wat handvaardigheid bij.

Michaël Borremans is ook teruggekeerd naar zijn jaren in korte broek en  speelt met de schaal.

Zie het publiek op de achtergrond.
Het lijken reuzen tegenover de lilliputertjes op de voorgrond. 

Een schaalmodel dat - gelet op de museale ruimte waarin het staat - 100 keer zijn volume heeft ingenomen.
Hier kan je van alles bij beginnen te verzinnen.
De reis begint in je hoofd.
Jonathan Swift liet zich via Gulliver ook al verdwalen in al zijn fantasie.

Waar wacht u op.