NEW YORK - THE BIG GRID I

Ik heb iets met New York. Kijk maar op S.O.M. II.

In 1789 werd New York de eerste hoofdstad van de pas opgerichte United States of America.

In 1825 was New York door het Eriekanaal verbonden met de Grote Meren waardoor de handel met het vruchtbare Midden-America en ook met Canada floreerde en havenactiviteiten van New York een enorme groei kende.

De activiteiten rond Lower Manhattan begonnen uit de hand te lopen. 

De stadscommissie die zich met stadsontwikkeling bezig hield, zag jaarlijks het aantal immigranten toenemen en het eerder willekeurig en grillige stratenplan, zoals we dat in Greenwich Village nog terugvinden zou een efficiënte ontwikkeling van New York in de weg staan.

In 1797 vroeg de stad aan Joseph Mangin en Casimir Goerck naar een opmeting van de straten in Manhattan. 

Ze tekenden er ook een toekomstig ontwikkelingsplan bij, een beetje in functie van de speculatieve plannen die door de grondbezitters in het noordelijk gedeelte van het schiereiland reeds opgemaakt waren.

Merkwaardig genoeg verwierp de gemeenteraad dit ontwikkelingsplan.

 

In 1807 liet de stadsraad verstaan dat ze een nieuw plan wou, zeer tegen de zin in van de oppositie, politieke fracties en niet in het minst van diegenen die zich als landeigenaar, bezetters van grote delen van het schiereiland beschouwden.

Het protest en de weerstand tegen deze intenties noopten de stad om de hulp in te roepen van de federale overheid.

De stadsraad formuleerde de opdracht als “ laying out Streets... in such a manner as to unite regularity and order with the public convenience and benefit and in particular to promote the health of the City ... [by allowing] a free and abundant circulation of air".

De straten dienden derwijze ontworpen te worden dat ze regelmaat en ordening moesten combineren met het publieke voordeel en gebruik en zeer in het bijzonder de gezondheid van de stad voor ogen moest hebben door een meer dan adequate luchtcirculatie toe te laten.

In die tijd dacht men dat heel wat ziekten afkomstig waren van de slechte lucht.

De federale overheid stelde een commissie samen bestaande uit Gouverneur Morris, de jurist John Rutherford en Simeon De Witt, de landmeter van de staat, om een stratenplan van de Manhattan op te maken.

De commissie kreeg van de staat exclusief de bevoegdheid om het nieuwe stadsplan te ontwikkelen met straten, wegen en publieke pleinen die volgens haar inzichten moet leiden tot het algemeen belang en dat geen rekening moet houden met reeds aangelegde straten of delen van straten. Het gebied waarvoor de commissie bevoegdheid kreeg besloeg heel Noord Manhattan, vanaf Houston Street en van de Hudson naar East Rivers, tot 600 voet van de laagwaterlijn.

De leden van de commissie kregen hiervoor een vergoeding van 4 $ per dag (actuele waarde in 2015 : 80 $ per dag) en het belangrijkste was waarschijnlijk dat de leden zich overal mochten begeven, zelf op wat als privaat domein werd aanzien. Dat laatste kon helemaal niet rekenen op de instemming van diegenen die zich landeigenaar noemden.

Om het werk te velde uit te voeren stelden ze John Randel jr. aan als hoofdingenieur en landmeter.

John Randel had het niet gemakkelijk. Door de sheriff werd hij regelmatig vervolgd, na klachten van de eigenaars, voor schade aan en het negeren van omheiningen, vanwege het onrechtmatig betreden van gronden en eigendommen en ook vanwege het snoeien van takken om zijn metingen te kunnen uitvoeren.

Een belangrijke discussie die gevoerd werd binnen de commissie was het aan te nemen stratenpatroon. 

Zouden ze gaan voor een rechthoekig grid zoals in Philadelphia, Charleston, New Orleans of, zouden ze gaan voor meer complexere vormen zoals de stedenbouwkundige L’Enfant had gedaan voor de aanleg van Washington met zijn bogen en cirkelvormige patronen ?

Uiteindelijk besliste de Commissie om te gaan voor een rechthoekig patroon omdat dit de meest praktische en de meest economische oplossing was en dat ook voor de toekomstige bouwers zeer goed uitkwam. Rechthoekig gebouwde huizen waren immers de gebruikvriendelijkste om in te wonen. De commissie was vooral ervan overtuigd dat een ‘neutraal’ en strikt plan, zonder assen, accenten en hoogtepunten, de gelijkheid en evenwichtigheid in het gebruik, in de hand zouden werken.

Lees verder op :  http://bouwmaster.blogspot.be/2016/01/new-york-big-grid-ii.html