HAUSSMAN vs LE CORBUSIER : 1 - 0



We hadden ooit eens een vergadering op de zetel van onze Franse collega’s van de orde van Architecten en die is gevestigd op la Tour Montparnasse
De voorzitter verwelkomde er ons met de woorden 


Soyez le bienvenu, profittez de cette vue superbe sur Paris. Et l’avantage de se trouver ici implique que vous ne devez pas souffrir la vue sur cette tour tellement môche et laide.
Als statement over hedendaagse architectuur kon het tellen.

Tegen die tour is heel wat protest gerezen, zelfs de passionele Juliette Grèco zong ooit met haar ziel in haar handen al haar haat tegen dat Monstre de Montparnasse uit, maar heeft niet mogen baten.


Tussen de twee wereldoorlogen in presenteerde Le Corbusier een saneringsplan voor Parijs. Wie
dacht dat ze met Haussmann reeds alles gezien hadden, knipperde twee keren met zijn ogen. Parijs zou er misschien wel gezonder uitzien, maar dan zou daar ook alles erover gezegd zijn.

Kijkt u alleen maar eens naar dat enorme binnenplein tussen die torens en je weet het al: gezelligheid ziet er anders uit. Leefbaarheid ook. 

Achttien Montparnassetorens, een beetje beter weliswaar maar toch, zoiets moet je aandurven.

Bij de realisaties van Haussmann zit nog een groot deel authenticiteit ingebakken. Je moet ze niet kennen maar je vermoedt of je voelt een brok geschiedenis achter al die gevels. Authenticiteit is en behoort tot één van die faculteiten die ons leven leefbaar maakt. Vertrouwdheid met de omgeving is een onderdeel van authenticiteit, of vice versa. 

Le Corbusier’s torens garanderen je licht en lucht en zicht op afgemeten groenzones maar van louter hygiënische benaderingen kan je niet leven.
De rede blaast je zo hard omver, dat je er bewusteloos van wordt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten