TOP RESTAURANT

Als ik soms terugblader in mijn logboeken, struikel ik wel eens over aangename momenten.

Zoals over dat restaurant dat we gingen bouwen op het dak van een oud fabriekspand.

Inspiratiebron was Mies von der Rohe's Duits Paviljoen in Barcelona. Dat is pure poëzie.

Het is als mango's, je moet ze geproefd hebben om te weten hoe lekker ze zijn. 

Zo moet je het paviljoen in Barcelona ook ondergaan.
Ik ben er maar één keer geweest, maar het heeft wel diepe sporen nagelaten.

Ik zeg altijd dat architectuur geen kunst op zich is want er wordt altijd gebouwd met een bepaald doel. Noem mij één bouwsel dat niet gezet werd met een bepaald doel.

Ook het paviljoen werd een bepaald doel gezet: Duitsland promoten op een wereldtentoonstelling.

Nu de tentoonstelling er niet meer is en Duitsland eigenlijk geen promotie hoeft - er rijden al genoeg Duitse wagens over 's werelds wegen - is dit paviljoen puur l'art pour l'art geworden. Puur genieten in drie dimensies.

En kijk, dat is nu net wat ik hier ook wilde realiseren.


Het dak als één grote waterspiegel en daarin drijvende terrassen en glazen stolpen waar het lekker eten afgewisseld wordt met dromerige gesprekken.

Luifels die je bewust maken van een hemel boven onze geesten, een ontsnappingsroute voor vrije gedachten.

Wat is er dan misgelopen dat het er niet gekomen is zoals we het in gedachten hadden ?
Zoals vaak een samenloop van omstandigheden maar laten we hierop houden: administratieve haarklieverij botste tegen de ondernemingsdrang van de exploitant en als dan eindelijk de vergunningen beland zijn waar ze moeten belanden is het geld al op een andere plaats geïnvesteerd.

Zo is er in dit land al heel wat verloren gegaan.
Maar we gaan niet wanhopen; wat niet is kan nog steeds komen.
Je hoort er vast nog van.