WONING W & E - WESTERRINGSPOOR - GENT

Lang geleden was Gent omcirkeld door een spoorweg.
Ik ga hier niet heel de geschiedenis in detail
uitleggen maar in grote lijnen komt het hierop neer dat er zowel een oosterringspoor als een westerringspoor was.

Let een beetje op waar u het accent legt in dat woord; het klinkt al vlug als plat Gents.

Zo was er zowel een oostelijke als een westelijke verbinding tussen de stations Gent Sint-Pieter en de Dampoort. Een volledige ring dus.

De westerring had in de jaren 60 van de vorige eeuw niet veel betekenis meer en werd afgeschaft.
Het spoor lag op een verhoogde berm die in de loop der jaren stelselmatig afgebroken werd.

De Stad Gent was blijkbaar goede maatjes met de NMBS want de vrijgekomen grond werd overgedragen aan de stad die er één langgerekt park van maakte, voornamelijk ook bedoeld als fietsroute.

Ooit zal het er eens van komen dat de voormalige bedding als fietspad doorgetrokken wordt langs de Bourgoye meersen tot aan het Sint-Pietersstation.

Het was in één van de straten die paalt aan dat westerringspoor dat W& E een woning te koop wisten.


Ze hadden er zeker al vijftig bezocht - ik had ook de eer gehad af en toe te mogen deel uit maken van de visitatiecommissie - maar niets dat hun beviel.

Toen ze mij dat huisje toonden besliste ik bijna in hun plaats: dit moeten jullie kopen.

Het was amper vier en een halve meter breed, had een tuintje aan de achterzijde, had een stukje grond van nog geen drie meter ernaast dat onbebouwd was en achteraan gaf het tuintje rechtstreeks uit op de westerringspoorpark.

De woning zelf was een klein werkmanshuisje, kamer vooraan, kamer achteraan, daartussen een stijle trap en een dan nog zo'n stijle trap naar de zolder.

Een huisje waar ze 100 jaar eerder, vermoedelijk met 10 mensen in woonden, en allemaal gingen werken in één van de Union Cottonière fabrieken.

Na de aankoop kwamen W & E met een schets af hoe ze de verbouwing zagen: dat bestaande achteruitbouwke zouden ze een beetje willen vergroten en daar een schuifraam in steken en dan verder, ja, ...  Of ik misschien ook een idee had ?

Dit is één van de weinige keren dat ik mijn opdrachtgevers bijna niet liet uitspreken.
Ik voelde al meteen dat het kwestie van centen was. Ze durfden niet.

Schrik van de verhalen van onbetaalbare verbouwingen, slaaf worden van een hoop stenen.

Ik heb toen een tegenvoorstel gedaan: de helft van het huis breken we af, en we nemen dat stukje grond mee in, we zetten daar een houtskeletbouw op en we maken er één open woning van, die uitkijkt op het park.
Beneden een leefruimte, die als een bajonet in elkaar schuift, op de eerste verdieping twee slaapkamers voor de kinderen, een badkamer en een bureau met zicht op het park.

Langs buiten zag ik een levendige vormgeving, op schaal van de andere achterbouwen, alleen sierlijker en evenwichtiger in haar verhoudingen. Er mocht iets van een gulden snede in zitten maar dan in 3-D.
  
Opvallend weinig bewoners hebben al gebruik gemaakt van de mogelijkheid om hun ingesloten achtertuintjes open te trekken en te genieten van het park.


Ik kan daar niet goed bij.
De zolder zou het paradijs van W & E worden, met aansluitend een terras , afgesloten van de omgeving maar als je rechtop staat heb je nog steeds een mooi zicht op de stad. 
Ik heb vernomen dat ze niet zo lang geleden daar een saunaatje op gezet hebben. Voor wie van sauna houdt moet dat daar heerlijk zijn.
Vooraan zouden we de gevelrij ook niet dicht bouwen. We zouden een beetje achteruit springen en op het gelijkvloers een luifel laten zweven met stalen hek errond om de fietsen te zetten.
Want dat is zo één van die nadelen van rijhuizen: waar moet je met de fiets naartoe, stel dat je zoals W & E, fietsmensen bent die liever geld aan hun leven spenderen dan aan een auto.
Met de Stad Gent was er niet veel discussie; het ontwerp werd positief onthaald.
Het voordeel van een houtskelet is dat het vrij goedkoop is. De ruwbouw werd door een aannemer aangepakt en het houtskelet door een timmerman. De rest, de afwerking van de vloeren, de wanden, de isolatie, de plafonds, de elektriciteit, de verwarming werd door W & E en veel, veel helpende handen gedaan. Zo spaar je aardig wat geld uit.
Met het voordeel dat je nadien ook veel mag gaan helpen bij die helpende handen. Een economie op zichzelf noem ik het.

Je kan er nog meer over lezen in een artikel van het nieuwsblad.