KUSTSYNDROOM

Hier ziet u de tuinzijde van een paar zeedijkwoningen. 

Vaak hebben we de neiging om dat de achterzijde van een woning te noemen. 

En omdat we ze achterzijden noemen, hebben ze schijnbaar geen streepje voor op de voorzijden.

Ik zou deze met klimop begroeide gevels geen achterzijde noemen. 

Het zijn gezellige plekken om er beschut tegen de overheersende westenwinden uit te rusten, ware het niet van die flankerende buren die dreigend over de naar mensenmaat gebouwde tuinmuren neerkijken.

Aan de voorzijde zie je wat deze vakantiehuizen te wachten staat. 

Sloop en het zoveelste appartementsgebouw dat zal opgetrokken worden.

Kijk eens goed naar de namen die twee van deze kustvilla’s dragen: NITCHEVO en INSHALLA.

Adamo zou zich hier waarschijnlijk thuis voelen.

Minstens twee van die vakantiehuizen zijn gezet door een joodse familie die er ongetwijfeld heerlijke zomers en wellicht ook andere seizoenen intens beleefd hebben.

Maar de familie baarde nieuwe generaties die de opeenvolgende erfenissen niet meer in takt wisten samen te houden, en dan vallen ze ten prooi aan de meest biedende.

Je kunt ze het niet kwalijk nemen, al die kinderen, klein- en achterkleinkinderen van vaders en moeders hun centen staken in een comfortabele vakantiewoning aan een gezond verklaarde kust.

Je kunt ze het niet kwalijk nemen dat deze onverdeelde erfenis uiteindelijk van de hand doen. Het is tenslotte geen familiebedijf.

Daar hebben zowat alle promotoren weten garen uit te spinnen.

Nu zetten ze per kavel minstens acht à tien individuele appartementen.

Vooruitgang noemen we dat. 

Een TOPPROJECT noemen de projectontwikkelaars het.

Ook sociaal, want weldra genieten acht gezinnen van dit strookje kust, in plaats van één geprivilligeerd gezin.

Na deze generatie komt er geen momentum meer, waarop ze alle acht of tien tegelijk akkoord zullen gaan om hun eigendom te verkopen of te ruilen tegen een nog groter blok.

Alleen al om deze reden moeten we beseffen dat we met deze appartementsblokken langer zullen opgescheept zitten, ver voorbij de generatie van onze achterkleinkinderen.

Tenzij deze constructies in een dermate lamentabele toestand komen dat slopen en herbeginnen economischer blijkt dan opdringerige dure renovatiewerken. 

Eén ding vraag ik mij wel af: zullen de nieuwbakken appartementen ook die verhoogde terrassen op het gelijkvloers kennen.? 

Het is daar heerlijk vertoeven in de avondzon, neerkijkend op de passanten van hetzelfde ras.

En zouden ze op het gelijkvloers ook zo’n gezellige binnenruimte plannen, van klimop voorzien ?

Zullen we ooit nog zo intiem van de zee kunnen genieten ?