HEARST BUILDING

Op deze schets ziet u een deel van 7th-avenue in New York en achteraan links ziet u de Hearst Building, die met die parellellepipedia.

Hearts ?  Hearst ???

Misschien zegt die naam u iets als ik Patricia Hearst zeg.

Patricia Hearst was de kleindochter van William Hearst, redelijk rijk man in de USA, die ergens in 1974 ontvoerd werd door de SLA (Simbionese Liberation Army) en die in ruil voor die ontvoering eerst eisten dat twee SLA-gevangenen zouden vrijgelaten worden maar toen de regering daar niet op in ging vroegen ze 70 $ voor elke arme inwoner van Bay Area, in totaal 400 milj $, dat wil zeggen dat er volgens de SLA ongeveer 5.714.285 armen zijn, waarop grootvader Hearst voor zes mlj $ aan eten uitdeelde aan de armen waar de SLA geen vrede mee nam want ze zeiden dat het eten slecht was, waarop ze een bankoverval pleegden waarbij bleek dat kleindochter Patricia handig met een mitraillette kon omgaan en er helemaal niet gegijzeld bijliep, waarna ze haar naam liet veranderen in Tania naar het liefje van Ché Chevara, waarop ze gearresteerd werd en veroordeeld tot 25 jaar gevangenis dat in beroep herleid werd tot 7 jaar wat door president Jimmy Carter toen hij aantrad omgezet werd in een voorwaardelijke straf en bij zijn aftreden haar volledig strafvrij maakte omdat ze beweerde slachtoffer te zijn van het Stockholmsyndroom.

Voilà, dat noem ik een kleine situering vanwaar u de Hearst zou kunnen kennen.

Deze foto ging de wereld rond. Let op de mooie designbank.

Dat was dus de tweede ramp die de familie Hearst overkwam.

Vraag mij niet wat de Hearsts hebben moeten doen om de president zo gratievol te inspireren. 

Onze eigen politiek begrijp ik soms nauwelijks, laat staan de Amerikaanse.

De eerste ramp die de Hearsts overkwam was in de jaren 20 van vorige eeuw.

 

Toen plande de miljonair de bouw van een wolkenkrabber op 7th avenue, dicht bij Central Park.

Maar dat was buiten de crash van 1927 gerekend en in plaats van een wolkenkrabber werd het werd een gebouw van slechts 6 bouwlagen in een traditionele bouwstijl.

Na de tweede ramp ging het de Hearsts blijkbaar weer voor de wind en het idee van een wolkenkrabber begon opnieuw te knagen. 


Of was het een reële behoefte ? 
Ik weet het niet.

Voor de bouw ervan werd nu beroep gedaan op Norman Foster & Ass.

Daar het bestaande gebouw redelijk beeldvormend was werd beslist de gevels te laten staan maar de ingewanden van het gebouw uit te lepelen en er een totaal nieuw gebouw in te wringen. 

Het bestaande gebouw viel overigens onder The Preserved Buildings Act als Land Mark. 
 
Foster zou Foster niet zijn als hij er geen technotopisch gebouw van zou maken.

Langs de buitenzijde vraag je je af waar die driehoekige constructie voor nodig is. 

Want bijna alle andere wolkenkrabbers in New York zijn rechtopstaande balken – rechttoe, rechtaan – of afgeknotte varianten ervan.

Ofwel zijn alle anderen fout ofwel moet Foster een speciale reden gehad hebben om weer eens speciaal te doen.

Als je binnenkomt in de hal merk je het niet meteen maar als je tot de gelukkigen behoort die voor Hearst mogen werken kom je op het patio-niveau en dan begrijp je waar die driehoekige constructie vandaan komt. 

Dan zie je ook meteen waar het bij Hearsts op het eerste gezicht om te doen is en wat zij verstaan onder iemand gerieflijk en luchtig welkom heten.

Forster heeft er wel voor gezorgd dat de traditie van staalbouw in ere gehouden werd. 

Gerecycleerd staal in dit geval wat je een streepje voor geeft in de nominaties voor energiezuinig bouwen. 

Ik weet niet of deze foto ook zo’n icoon zal worden maar die knapen doen wel erg hun best om het knooppunt een mooi knooppunt te laten zijn.

Het geheel staat op 8 poten zoals een achtpotige spin en van daaruit volgt de rest van de constructie.



In de hal heb je er eerst geen erg in maar na een tijdje heb je het door: op de betonwand van de lift is een kunstwerk van Richard Long, landschapskunstenaar.






 



Als je niet nauwlettend kijkt, lijkt het eerder op een traditionele lambrisering, een beetje groot maar kom.

Als je beter kijkt zie je met de vingers aangewreven modder uit de Hudsonrivier die door Richard Long eigenhandig is aangebracht.












Op de bovenste verdieping is er nog een zeer grote vergaderzaal maar om daar te worden ontvangen vermoed ik dat je één van Hearsts persoonlijk moet kennen.

Op de andere verdiepingen lijkt mij een spelletje binnen-de-minuut-zoveel-mogelijk-wolkenkrabbers-benoemen een aangename afwisseling als het werken wat saai wordt.