Ok, terug naar de architect.
De eerste vaste stek was ontworpen door Philip Goodwin en Edward Durell Stone.
De eerste uitbreiding was reeds nodig in 1951 en hiervoor werd Philip Johnson aangetrokken die zich ook al manifesteerde als artistiek directeur van de afdeling design en architectuur.Cesar Pelli breidde het in 1983 uit en in 2004 kreeg Yosfio Taniguchi de opdracht om het geheel uit te breiden en meer met elkaar in harmonie te brengen of te synthetiseren.
De binnentuin met hedendaagse sculpturen was van meetaf aan een zeer belangrijk element voor het museum.
Officieel heet dit de Abby Aldrich Rockefeller Sculpture Garden.
Genaamd naar de oprichtster van Moma, echtgenote van John D. Rockefeller die terloops gezegd, een afkeer had voor hedendaagse kunst.
Ik was er reeds in1998 en was meteen verkocht door de rust, de intimiteit en de eenvoud van de opstelling.
U moet zich dat voorstellen: midden in het drukke New York ligt daar zo'n beeldentuin, afgesloten van de buitenwereld vol prachtige beeldhouwwerken. Werken van topniveau.
Niet lang daarna sloot het MoMA voor jaren en verhuisde de collectie tijdelijk naar Queens.
Vandaag staat MoMA er weer en is het volume aan tentoonstellingsruimte meer dan verdubbeld. Ook de beeldentuin werd grondig heraangepakt en het resultaat is gewoon verbluffend.
De waterpartijen lijken mij beter geordend. De heel eenvoudige maar sterke vormgeving van de bruggetjes werd eveneens behouden.
Er werd een gedeeltelijk nieuwe selectie kunstwerken ingebracht en de ingrepen van Taniguchi zijn werkelijk verbluffend.
Werken van Picasso, Giacommetti,Henry Moore, Thomas Schütte, Rachel Whitenear, ...
Wordt u niet een heel klein beetje wild bij het horen van die namen ?
Ik hou vooral van de wijze waarop hij met luifels speelt en zo de intimiteit sterk weet te verhogen.
Twee hoge, tegen over elkaar opgestelde luifels doen uitstekend hun werk. Tegenover de straatwand is er een iets lagere luifel die de twee uitersten met elkaar verbindt.
Meer moet dat niet zijn.
Luifels zijn sterke elementen.
De kleuren zijn monochroom wit en aluminiumgrijs. Bloemen en beperkte partijen groen en wat bomen doen de rest.
Ik ben niet de enige die daarvan onder de indruk is. Dagelijks strijken hier duizenden neer om van dit juweeltje van hedendaagse kunst te genieten.
De strijd om het grootste bezoekersaantal wordt nog steeds uitgevochten tussen New-York, Parijs en London.
En New York heeft ambitie om de grootste te worden.
Zelden heb ik zo'n beperkte ruimte zoveel grootsheid gevoeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten