ter heeft iedereen zo zijn eigen verhaal.Toen ik in 1996 op de Empire State Building stond kon ik niet weerstaan aan de ondraaglijke behoefte om de twin-towers te schetsen.
Een overvol programma dwong mij tot snelschetsen.
Toen ik klaar was klampte een donker gekleurd meisje dat op schooluitstap was, mij met glinsterende oogjes aan - ze was hoogstens 9 à 10 jaar - en zei, met de liefste smile dat een meisje op die leeftijd op haar gezicht kan toveren: Sir, I like your drawing.
Ik heb toen hard maar kort getwijfeld of ik haar die schets zou geven en snel snel een nieuwe maken, maar u weet hoe dat gaat, de groep waarmee ik door New York trok stond te wachten en dan ...
Ik heb daar nu nog steeds spijt van.
Toen ik - zoals u - op de radio hoorde over de aanslagen zei ik, net als u, Oh my God !!!
Normaal ben ik nogal zuinig met uitroeptekens, maar toen, op die elfde september in 2001 waren die uitroeptekens er.
Ik heb lang getwijfeld over wat ik vond dat er in de plaats moest komen van die puinhoop en toen ik hoorde dat Daniël Liebeskindt de opdracht werd toevertrouwd dacht ik, Oh my God.
Zonder uitroeptekens.
Nu ik ter plekke de nieuwe toren gezien heb ben ik gerustgesteld.
Daniël Liebeskindt heeft een schitterend masterplan uitgetekend want het moet gezegd, buiten de sterke gestalte van de twin towers zelf, was de omgeving toch maar een zootje stedenbouwkundig geklungel.
Het huidige stedenbouwkundig concept verdient alle lof op één schoonheidsfout na: Calatrava heeft men er ook tussen gewrongen en, afgaande op het skelet dat er al staat ben ik zeer sceptisch voor het eindresultaat.
De nieuwe - freedom - toren heeft men opnieuw toevertrouwd aan S.O.M. (Skidmore Owings and Merill ) maar projectarchitect was dit maal David Childs.
Ik vermoed dat daar wat getouwtrek aan vooraf gegaan is maar uiteindelijk heeft de Port Authority als opdrachtgever haar vertrouwen opnieuw geschonken aan SOM die ook de twin-towers ontwierp.
Ik was eerst te vinden voor een exacte heropbouw van de twin-towers omdat ik dat altijd een sterk beeld gevonden heb. Een toren alleen staat daar maar zielloos alleen toren te wezen en ik ken maar weinig solitaire torens waarvoor ik in zwijm val.Nu ik die nieuwe toren van David Childs gezien heb zeg ik volmondig: opdracht geslaagd.
Hij lijkt steviger, betrouwbaarder, slanker, zuiniger en trotser.
De memorials er rond zijn gewoon indrukwekkend.
Amerikanen weten blijkbaar exact hoe ze hun slachtoffers moeten eren. Ze hebben daar ervaring in. Ze hebben dan ook een verleden dat daar ook voldoende aanleiding toe geeft.
In casu, water als bron van leven dat in een put valt, en in een nog diepere, onbereikbaardere put waarvan je de bodem niet ziet, omgeven door de namen van de slachtoffers, volgens een computerprogramma en de wil van de nabestaanden, gegroepeerd naast elkaar zoals ze vermoedelijk omgekomen zijn.
Ik kreeg kippenvel.
Ik kan de sfeer moeilijk beschrijven maar als je daar rond loopt weet je dat iedereen daar aan hetzelfde loopt te denken en dat iedereen dezelfde gedachten aan het uitwisselen is.
En het is precies dat, wat men verbondenheid noemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten